اولین دستگاه ضبط صدا به وسیله «توماس ادیسون» در سال 1877 ساخته شد. اولین دستگاه ادیسون، شامل یک سیلندر «استوانه» بود که با یک دسته می چرخید. این دستگاه یک شیپور و یک سوزنی بینوک یا «استیلوس» هم داشت و در انتهای باریک تر شیپور هم در یک دریچه متحرک قرار داشت.امواج صوتی که از انتهای گشادتر شیپور وارد آن می شدند باعث حرکت این دریچه در یک جهت یا در جهت دیگر می شدند. با این دریچه ها سوزن ضمیمه شده بود که در اثر امواج صوتی به بالا و پایین حرکت می کرد.سلیندر، از یک لایه ورق قلع پوشیده بود و سوزن هم درست مقابل این ورقه قلع تعبیه شده بود و داندانه هائی همانطور که دسته چرخیده می شد، شیپور و سوزن ضمیمه با آن را آهسته در امتداد سیلندر حرکت می داد. با این ترتیب ضمن آن که سوزن دفعات بیشماری دور ورقه گردش می کرد، روی آن خط و شیاره هائی می انداخت.وقتی کسی در این شیپور آواز می خواند یا حرف می زد سوزن بالا و پایین می رفت. وقتی سوزن پائین می رفت شیارهای عمیق تر، روی ورقه قلع می گذاشت و وقتی بالا می رفت بالعکس این خط ها سطحی تر و کم عمق تر می شدند.این تغییر عمق شیارها الگوی امواج صوتی بود که از صدای آن شخص گوینده یا خواننده بر می خاست.برای گوش دادن صدای ضبط شده در دستگاه، سوزن و شیپور را به ابتدای شیارها بر می گرداندند. بعد، همانطور که سوزن این خط های موجی را تعقیب می کرد، باعث می شد که آن دریچه متحرک در شیپور با همان الگو، شروع به ارتعاش کند. این هم به نوبه خود باعث حرکت هوا در شیپور به عقب و جلو و بالاخره همین کیفیت صدائی شبیه صدای اصلی ضبط شده تولید کرده و بیرون می فرستاد.